Czyrak jest dużą czerwoną krostą, która szybko staje się bolesna. Wokół włosa tworzy się stan zapalny. Jest to rodzaj twardej otoczki, gorącej i bolącej. Po kilku dniach czyrak dojrzewa i pęka, uwalniając wydzielinę zwaną czopem ropnym.
Nie należy wyciskać czyraka, zanim nie dojrzeje; dopiero, gdy sam pęknie, można delikatnie ucisnąć jego brzegi, żeby wydostał się ropny czop. Czynność taką wykonujemy po dokładnym umyciu rąk mydłem i wyczyszczeniu paznokci szczoteczką. Przy wyciskaniu posługujemy się jałowymi kompresami z gazy i następnie chore miejsce przemywamy płynnym mydłem antyseptycznym.Przy czyraku w okolicach nosa należy skorzystać z porady lekarza, ponieważ infekcja może się szybko rozprzestrzenić na resztę twarzy. Czyrak mnogi jest połączeniem kilku pojedynczych czyraków.
• Czyraczność?
Jeśli czyraki występują cyklicznie, mamy do czynienia z chorobą zwaną czyracznością. Jej przyczyną bywa choroba ogólna, na przykład cukrzyca, ale najczęściej wywołuje ją to, że nawet po zagojeniu czyraka pacjent jest w dalszym ciągu nosicielem gronkowca złocistego, gnieżdżącego się w różnych partiach skóry. Przede wszystkim są to fałdy, do których nie zawsze dociera codzienna toaleta; wszystkie naturalne wgłębienia ciała, jama nosowa, a zwłaszcza dwie bruzdy biegnące z obu stron nosa, ale również krocze, odbyt, ujście cewki moczowej i narządy płciowe. Uwzględnijmy jeszcze, szczególnie u osób tęgich, fałdy skórne związane z tuszą, zwłaszcza te pod piersiami. Czyraczność leczy się głównie metodą profilaktyczną. Rygor higieniczny powinien być w tym przypadku surowszy niż u ludzi zdrowych; dokładne mycie rąk kilka razy dziennie, czyszczenie paznokci szczotką, ponawiane przez kilka tygodni codzienne dezynfekowanie otworów naturalnych ciała maścią antybiotykową. Często konieczne staje się doustne podanie antybiotyków, głównie po to, żeby doprowadzić do odkażenia miejsc trudno dostępnych.